The pranks. Short fiction

ข้อมูลเบื้องต้น

นั่งฟังเพลงเพลินก็อยากแต่งฟิคสะงั้น ไรต์กำลังนั่งดู MV  Latch - Disclosure  แล้วเกิดอาการจิ้นขึ้นมาก็เลยจักเป็น short มาเรื่องหนึ่ง

sterek เกิดอยากเล่นพิเรนๆขึ้นมา  คู่รักอยู๋ไม่สุขคู๋นี้เลยหาเรื่องไปทำมิดีมิร้ายกันในลิฟ  ไปรับเสพความฟินจากไรต์กันโลดดดดดด

เนื้อเรื่อง

                ในลิฟตู้หนึ่งมีเด็กหนุ่มผิวซีดๆดูร่างกายอ่อนแอกำลังยืนนิ่งด้วยท่าทางประหม่า  ในลิฟมีผู้คนอื่นอยู่อีกสองคน คนที่ยืนข้างเขาเป็นผู้หญิงผมบลอนหน้าตาน่ารักกำลังยืนมองชายหนึ่มอีกคนที่ยืนอยู่ๆเธอ เขาเป็นผู้ชายหุ่นดีมีกล้ามเป็นมัดๆ พ่วงด้วยใบหน้าอันหล่อเหลาที่มีหนวดขึ้นเป็นไรนิดๆ

                ตึ้ง! ชั้น3  เสียงในลิฟดังขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่าถึงชั้น3แล้ว เมื่อประตูลิฟเปิดออกสาวผมบลอนก็เดินออกไปทิ้งให้ชายหนุ่มอีกสองคนอยู่กันตามลำพัง

                “เดเร็ก” คนตัวเตี้ยกว่าเรียกอีกคน

                “สไตล์” อีกคนก็เรียกกลับเช่นกัน  เดเร็กกับสไตล์คงเบื่อกิจวัตรเดิมๆ เลยลองหาอะไรสนุกๆตามแบบฉบับของพวกเขาทำ  เดเร็กเคลื่อนตัวไปยืนอยู่หน้าสไตล์ เขาเอามือจับเอวคนตัวเล็กและจ้องมองตากัน

                สไตล์มองเดเร็กอยู่ครู่หนึ่ง มือของเขาวางทาบอยู่บนอกเดเร็ก เขาชอบเวลาที่โดนตัวเดเร็กแล้วความอุ่นจากตัวหมาป่าก็แผ่มายังตัวเขา สไตล์ลูบมือวนอยู่บนหน้าอกเดเร็กสักพักเขาก็เลื่อนมือไปบนคอ และท้ายทอยของเดเร็ก เขายิ่งรู้สึกชอบเวลาที่ได้ใช้มือจับเส้นผมของคนตรงหน้า มันเป็นความรู้สึกที่อัศจรรย์  ทั้งคู่จ้องตากันเหมือนทุกอย่างหยุดหมุน

                ตึ๊ง!ชั้น8  เสียงลิฟดังขึ้นอีกครั้ง พวกเขาต้องหลุดจากพวังค์ และผละออกจากกันไปยืนคนละมุม ประตูลิฟเปิดออกและมีผู้โดยสารเข้ามาประมาณเกือบสิบคน   สไตล์และเดเร็กยืนอยู่คนละฟากกัน  เดเร็กเหลือบมองสไตล์ พอพวกเขาสบตากันก็แทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ สไตล์อมยิ้มเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งแอบบมองเดเร็กด้วยความเขินอาย  เดเร็กยักคิ้วให้สไตล์เชิงว่ามีผู้หญิงมองตนด้วยแต่สไตล์ก็ทำเป็นมองไม่เห็น

                ตึ๊ง!ชั้น12 ลิฟเคลื่อนตัวมาจนถึงชั้น12 ทุกคนออกไปกันหมดจนเหลือพวกเขาสองคนอีกครั้ง จุดหมายปลายทางของทั้งสองคนคือขึ้นไปให้ถึงชั้นบนสุดข้างตึกคือชั้นที่ 20 เมื่อถึงแล้วพวกเขาก็จะกดลิฟลงไปให้ถึงชั้น1 อีกครั้ง (พวกนายคงว่างมากสินะ) เมื่อประตูลิฟปิดสนิทเดเร็กก็กลับมาอยู่ท่าเดิมเพื่อสานต่อภารกิจที่ค้างเอาไว้  สไตล์แทบรอไม่ไหวที่จะใช้มือจับร่างกายอันอบอุ่นและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเดเร็ก เดเร็กก็เช่นกันคราวนี้เขาคว้าเอวสไตล์แล้วดึงร่างของคนตัวเล็กมาแนบลำตัวเขาจนชิด  ใบหน้าของพวกเขาห่างกันแค่คืบ ลมหายใจชนกันจนสไตล์เผยอปากอยากจะงาบปากของคนตรงหน้าใจจะขาด แต่พวกเขาต้องการให้มันเนิ่นนานเชื่องช้าไม่เร่งรีบ  สไตล์ก้มลงซบบ่าของเดเร็กเพื่อหนีใบหน้าอันเซกซี่ของเขา  คนตัวกระชับอ้อมแขนแน่นจนตัวสไตล์เหมือนจะหลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งของตัวเขาไปแล้ว

                ตึ๊ง!ชั้น 18 ประตูลิฟเปิดออกอีกครั้งเพราะมีคนกดลิฟ  เมื่อสไตล์ได้ยินเสียงก็รีบจะผละออกจากเดเร็ก แต่เดเร็กกลับไม่ยอมปล่อยอ้อมแขนไปจากเขา

                “มีคนเขามาแล้วนะเดเร็ก!” สไตล์ตีบ่าของเดเร็กเบาๆ

                “ใครจะมองก็มองไป ฉันไม่สนแล้ว” เดเร็กกอดสไตล์ไว้แน่น  สไตล์ยักไหล่ทีนึงแล้วก็ใช้แขนทั้งสองข้างโอบกอดเดเร็กไว้อีกครั้ง  คนที่เข้ามาถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว  ด้วยความที่เดเร็กตัวสูงกว่าสไตล์มาก พวกเขากอดกันแบบนี้ สไตล์เลยต้องเลยหน้าขึ้นข้างบนส่วนเดเร็กก็ก้มลงต่ำเพราะเขาโน้มตัวลงกอดคนตัวเล็กไว้แน่น

                ตึ๊ง! ชั้น20

                ผู้โดยสานคนนั้นรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว เขาคงทนเห็นผู้ชายกอดกันไม่ไหวเลยรีบเดินจนเกือบล้มลงหน้าคะมำ

                “ชั้น 20แล้ว สไตล์”  เดเร็กผละออกจากสไตล์เพียงนิดเดียวเพื่อมองหน้าของคนตัวเล็กที่ตอนนี้วกแก้มแดงระเรื่อเพราะความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วตัว  สไตล์ไม่รอช้าเขาโผหน้าเข้าไปจูบเดเร็ก มือก็ขยำผมเผ้าเดเร็กอย่างเมามือจนเดเร็กผมยุ่งเหมือนเพิ่งตื่น   สไตล์ตัวสั่นเทิ้ม เดเร็กดึงดูดริมฝีปากเขาอย่างกระหาย ลิฟเคลื่อนลงเรื่อยๆโดยไม่มีใครกด  เดเร็กดันตัวสไตล์จนติดกำแพง  ขาของสไตล์ยกขึ้นไปเกี่ยวขาเดเร็กเพื่อให้คนตัวใหญ่บดเบียดร่างกายเข้ามามากขึ้น  พวกเขากอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ในลิฟ 

                เดเร็กซุกไซร้ซอกคอสไตล์อย่างซุกซน  สไตล์ยิ้มและหอบหายใจอย่างมีความสุข  ลมหายใจเขาขาดห้วงเพราะรู้สึกตื่นเต้นจนหายใจแทบไม่ทัน   สไตล์ดึงผมเดเร็กเพื่อให้เขาผละออกจากซอกคอของคนตัวเล็ก   สไตล์ประคองใบหน้าขงเดเร็กแล้วประโคมจูบอย่างโหยหาและเต็มไปด้วยความต้องการ   เมื่อพลอดรักกันอย่างสะใจไม่แคร์กล้องวงจรปิดแล้ว พวกเขาก็ผละกันไปยืนคนละฝั่งอีกครั้ง  เดเร็กเลียริมฝีปากที่สไตล์ดูแล้วรู้สึกว่าเขาเซกซี่อย่างบอกไม่ถูกในขณะที่เขายืนแถบไม่ไหว เข่าอ่อนปวกเปียกไปหมด เดเร็กเลยเดินมายืนข้างเขาเพื่อให้สไตล์จับมือเขาไว้ เมื่อลิฟลงมาถึงชั้นหนึ่งพวกเขาก็ปล่อยมือกัน เดเร็กเดินออกไปก่อนแล้วสไตล์เดินตามออกไปพวกเขาทำเหมือนไม่รู้จักกันและเดินแยกย้ายไปออกคนละทางของตึก  เดเร็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดโทรออก

                “ฮัลโหลสไตล์” เขาโทรหาสไตล์นั่นเอง

                “ไง  เราจะไปเล่นต่อที่ไหนกันดี” สไตล์รอคำตอบไม่ไหว

                “ห้องนอนบ้านฉันเลยละกัน”  เดเร็กตอแบบไม่ลังเล  การเล่นกันแผลงๆมักทำให้เดเร็กอารมณ์ค้าง

                “เยี่ยม” สไตล์ตอบทันทีทันใด รีบขับรถบึ่งไปบ้านเดเร็กในทันที  ถ้าบินได้พวกเขาคงบินไปแล้ว...









 

Kittiespotter

◊ SQWEEZ